กลัวบาป

[จู-จิราพร]

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วยังมีควายป่าร่างอัวนพีตัวหนึ่ง เที่ยวหากินอยู่แถวเชิงเขา เมื่อเห็นมีต้นไม้ร่มเย็นเป็นที่น่ารื่นรมย์จึงแวะเข้าไปพักนอนอยู่ใต้ร่มไม้แห่งนั้นในตอนกลางวันมีลิงตัวหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่บนต้นไม้  เห็นควายป่าตัวนั้นเข้าเกิดนึกสนุกอยากจะเล่นกับควายป่าซึ่งแสนโง่เง่าบ้าง จึงลงจากต้นไม้โดดขึ้นขึ่หลังควายแล้วถ่ายอุจจาระปัสสาวะ เสร็จแล้วจับเขาทั้งสองข้างห้อยโหนอยู่ไปมา บางครั้งก็จับหางโหนเล่นแทนชิงช้าเคราะห์ดีที่ว่าควายป่าตัวนั้น มีความอดทนไม่ถือสามัน ดังนั้นจึงปล่อยให้มันเล่นตามสบาย  

ฝ่ายลิงเมื่อเล่นได้อย่างสบายครั้งหนึ่งแล้วก็ชักกำเริบเสิบสา ในวันต่อมาได้ลงมาเล่นกับควายตามวิธีการอันแสนซนของมันอีก อยู่มาวันหนึ่งเทวดาผู้รักษาต้นไม้ต้นนั้นได้แสดงกายให้ปรากฏแล้วถามควายป่าว่า ท่านเอ๋ยทำไมท่านจึงปล่อยให้ลิงตัวนั้นมันเหยียบหัวท่านอยู่ได้ กระทืบมันให้แบนเสียซี ข้าแต่เทวดา ควายป่าตอบข้าเป็นผู้มีคุณความดียิ่งกว่าลิงตัวนี้  ถ้าข้าไม่อดกลั้น  ข้าไม่กลัวบาป ความปรารถนาในใจของข้าก็ไม่สำเร็จได้ ยังไง ก็ปล่อยไว้ให้ควายตัวอื่นจัดการเถอะ ข้าจะได้แคล้วจากบาป

ครั้นแล้วอยู่มาอีก ๒-๓ วัน ความป่าตัวนั้นก็หนีไปอยู่ที่อื่น และต่อมามีควายป่าอีกตัวหนึ่งมาอยู่แทน เจ้าลิงแสนซนเห็นเข้า  ก็คิดว่าควายป่าตัวใหม่จะแสนโง่เง่าเต่าตุ่น ทำอะไรก็ไม่โกรธอย่างตัวเก่า จึงโดดลงมาเล่นเหมือนอย่างเคย แต่ดูเหมือนมันจะเล่นได้เพียงจับเขาเท่านั้น ควายป่าตัวใหม่ก็สลัดมันให้ตกลงสู่พี้นดินแล้วเอาเขาขวิด เท้าขยี้เสียแหลกคาพี้นทันทีทันใด เป็นอันว่า เจ้าลิงแสนซนได้จบชีวิตลงอย่างน่าอเน็จอนาถด้วยประการฉะนี้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การซุกซนไม่ถูกที่ ไม่ถูกเวลา  และเกินขอบเขต  ทำให้ผู้อื่นรำคาญ ย่อมประสบความพินาศอย่าคาดไม่ถึงเสมอ


ขอขอบคุณ เวบแก่นธรรม

[จู-จิราพร]

...